تو يعني خود زيبا

 وقتي كه چشات ابره ، پلكات چه مهي داره
آفتاب به نگاه تو ،‌كلي بدهي داره
 ماه روزا مياد مكتب ،‌پيش مژه ي نازت
بارون شده شاگرد ،‌شب تا سحر سازت
 پروانه مياد دورت ، تنها واسه ي مردن
 مردن پيش چشم تو ، يعني هميشه بردن
 دريا شنيدم عصرا ،‌ موتو مي زنه شونه
 راستي ديگه فهميدم محض چي پريشونه
 پيش يه نگاه تو ، كوها هميشه موم ن
بيچاره گلا پيشت يه عمره كه محكومن
 كوها تو زمستونا از دوره كه پر برفن
 پيش تو ميان هيچن ، در حد دو تا حرفن
 رنگين كمونم سادس ، پهلوي تو بي رنگه
 چشماي تو كه باشه ، جاي آسمون تنگه
 با اسم تو سيمرغا ، پر مي كشن و مي رن
 با برق نگاه تو مي سوزن و مي ميرن
دربون دو چشماته ، هر چي نور و سيارس
 دفترچه ي ابرا از حرفاي مژت پاره اس
صحراها زير دستت گرما رو مي آموزن
 زيبا آتيشا از رو چشماي تو مي سوزن
قطبا زير دست تو شيش ماه مي بينن دوره
 تو قلب دائم شب ، دستات هميشه ظهره
جنگل با اون ‌آوازش تو چشماي تو گم شد
 شمشاد اومد و پيشت خم شد قد گندم شد
 من هر چي بگم از تو ، با او جذبت دوره
راس گفتي چه كاري بود ،‌ شاعر مگه مجبوره ؟
 من متهمم باشه ، تو داوري و قاضي
هم مي توني شاكي شي ، هم مهربون و راضي
 حرف حالا و فردا ،‌ مثل هميشس زيبا
 جز تو همه يعني هيچ ، تو يعني خود زيبا