زیر سایبان باد

درياي دل آبي ست
تويي فانوس زيبايش
اگر آينه يك دنياست
 تويي معناي دنيايش
تو يعني دسته گل را
ز آن سوي افق چيدن
تو يعني پاكي باران
تو يعني لذت ديدت
تو يعني يك شقايق را
به يك پروانه بخشيدن
تو يعني از سحر تا شب
به زيبايي درخشيدن
تو يعني كبوتر را
ز تنهايي رها كردن
خداي آسمان ها را
 به آرامي صدا كردن
تو يعني مثل نيلوفر
هميشه مهربان بودن
تو يعني باغي از مريم
تو يعني كهكشان بودن
تو يعني چتري از احساس
براي قلب باراني
تو يعني پيك آزادي
براي روح زنداني
تو يعني دست يك گل را
به دست اطلسي دادن
تو يعني در زمستان ها
به فكر پونه افتادن
تو يعني رويح باران را
 متين و ساده بوسيدن
و يا در پاسخ يك لطف
 به روي غنچه خنديدن
اگر چه دوري از اينجا
تو يعني اوج زيبايي
كنارم هستي و هر شب
به خوايم باز مي آيي
 اگر هرگز نمي خوابند
دو چشم سرخ و نمناكم
اگر در فكر چشمانت
شكسته قلب غمناكم
ولي يادم نخواهد رفت
كه ياد تو هنوز اينجاست
ميان سايه روشن ها
دل شيداي من تنهاست
نبايد زود مي رفتي
و از دل كوچ مي كردي
افق ها منتظر ماندند
كه از اين راه برگردي
 تگر يك آسمان دل را
به قصد عشق بردارم
ميان عشق و زيبايي
ترا من دوست مي دارم
چه زيبا مي شود روزي
به پايان آيد اين يلدا
دل تو آسمان گردد
و روح سبز من شيدا
به يادت تا سحرگاهان
نگاهم رسخ و باراني ست
تو تا از دور برگردي
به هجران تو زنداني ست